ស្ត្រីម្នាក់រងការបាក់ឆ្អឹងពេញខ្លួនដោយសារជំងឺកម្រ

ជំងឺនេះចាប់ផ្តើមឈឺដើមទ្រូង ឆ្អឹងជំនី ខ្នង ត្រគាក ជើង រួចរាលដាលពាសពេញរាងកាយ តាំងពីឆ្នាំ 2017 មកម្លេះ អ្នកជម្ងឺបានទៅពិនិត្យគ្រប់មន្ទីរពេទ្យទាំងតូចទាំងធំក្នុងប្រទេស ប៉ុន្តែនៅតែរកមិនឃើញមូលហេតុ ការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ វាយតម្លៃនៃឈឺចាប់ឈានដល់ 10/10 គ្រូពេទ្យប្រៀបធៀបថា “ឈឺដូចស្លាប់ហើយកើតទៀត”។ ទោះបីជានាងបានបាក់ឆ្អឹងត្រគាក ឆ្អឹងជំនី និងឆ្អឹងជើងស្តាំក៏ដោយក៏នាង L. នៅតែព្យាយាមមានផ្ទៃពោះ និងសម្រាលកូនដោយការវះកាត់វះកាត់នៅឆ្នាំ 2019 ។

ក្តីសង្ឃឹមបានញញឹមដាក់អ្នកស្រីបន្ទាប់ពីរយៈពេល ២ ឆ្នាំដែលនាងបានទៅរកជំនួយគ្រប់ទីកន្លែង។

បន្ទាប់ពីបានពិនិត្យជាបន្តបន្ទាប់តែមិនរកឃើញជំងឺអ្នកជម្ងឺL បានការណែនាំពីអ្នកស្គាល់ឱ្យទៅពិនិត្យជាមួយ លោកបណ្ឌិត វេជ្ជបណ្ឌិត Ly Đai Luong អ្នកជំនាញខាងអ័រម៉ូននៅឆ្នាំ 2021។ បន្ទាប់ពីធ្វើតេស្តជាច្រើន ដូចជាការវិភាគឈាម ថតរូបវេជ្ជសាស្ត្រ និងវាស់ដង់ស៊ីតេឆ្អឹង… វេជ្ជបណ្ឌិត Luong បានផ្តល់នូវការសន្និដ្ឋានដំបូងអ្នកជម្ងឺ មានជំងឺឆ្អឹងទន់ធ្ងន់ធ្ងរពាក់ព័ន្ធនឹងការថយចុះផូស្វ័រនៅក្នុងឈាម។ ទោះជាយ៉ាងណា ដើម្បីអាចឲ្យមានលទ្ធផលច្បាស់លាស់ អ្នកជំងឺត្រូវតែធ្វើតេស្ត PET-CT មួយប្រភេទដែលប្រទេសវៀតណាមនៅពេលនោះមិនទាន់មានមជ្ឈមណ្ឌលវេជ្ជសាស្ត្រណាមួយមានអាតូមវិទ្យាស័ក្តិសមស្របទេ (សារធាតុវិទ្យុសកម្ម Dotatate Gallium Ga-68)។
ដោយសារតែស្ថានភាពបន្ទាន់របស់អ្នកជំងឺ វេជ្ជបណ្ឌិត Luong បានទាក់ទងសុំជំនួយពីសាស្ត្រាចារ្យនៅមន្ទីរពេទ្យជាតិសិង្ហបុរី។ បន្ទាប់ពីការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត អ្នកជម្ងឺ L ត្រូវបានណែនាំឲ្យទៅថត PET-CT ជាតិសិង្ហបុរី។ លទ្ធផលបង្ហាញថា នាងមានការបាក់ឆ្អឹងដោយសារជំងឺឆ្អឹងទន់ធ្ងន់ធ្ងរ(Osteomalacia) ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការថយចុះផូស្វ័រនៅក្នុងឈាម ដោយសារមានដុំសាច់ប្រភេទ mesenchymal tumor បញ្ចេញអ័រម៉ូន FGF23 (អ័រម៉ូនត្រួតត្រាការរំលាយកាល់ស្យូម-ផូស្វ័រ-ឆ្អឹង) នៅតំបន់ឆ្អឹងកជើងខាងស្តាំ។

ជំងឺឆ្អឹងទន់ (Osteomalacia) គឺជាជំងឺកម្រណាស់ មិនទាន់មានការរាយការណ៍លើសពី 100ករណីទូទាំងពិភពលោកឡើយ។ នៅប្រទេសវៀតណាម ផងដែរ ទើបតែមានការរាយការណ៍ម្តងតែ1ករណីក្នុងឆ្នាំ2016 ប៉ុន្តែមិនទាន់កំណត់បានមូលហេតុជាក់លាក់នោះទេ។

ការកំណត់មូលហេតុជាក់លាក់នៃជំងឺដើម្បីព្យាបាលឲ្យជាសះស្បើយគឺជារឿងពិបាកខ្លាំងណាស់ ហើយការព្យាបាលផងដែរក៏មិនមែនជារឿងងាយស្រួលឡើយ។ វាជាបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំសម្រាប់គ្រូពេទ្យ ពីព្រោះប្រសិនបើមិនបានព្យាបាលទាន់ពេលវេលា អ្នកជំងឺអាចប្រឈមនឹងការបាក់ឆ្អឹងពេញខ្លួន ទទួលរងនូវការឈឺចាប់យ៉ាងសាហាវ ឬត្រូវព្យាបាលដោយការផឹកបន្ថែមអាហារបំប៉នមានផូស្វ័រ និងកាល់ស្យូមជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ការព្យាបាលបែបនេះត្រូវបានវាយតម្លៃថាមិនអាចបន្តបានយូរ ពីព្រោះវាបណ្ដាលឲ្យមានរាគជាបន្តបន្ទាប់ និងប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់មុខងារតម្រងនោម និងថ្លើម។ លើសពីនេះទៀត ការនាំអ្នកជំងឺទៅព្យាបាលនៅបរទេសក៏ជារឿងលំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរ ហើយត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះចំណាយថ្លៃផងដែរ។

លោកបណ្ឌិត វេជ្ជបណ្ឌិត Ly Dai luong បានប្រជុំពិគ្រោះយោបល់ជាមួយក្រុមការងារដែលជាអ្នកជំនាញវេជ្ជសាស្ត្រដូចជា វេជ្ជបណ្ឌិត Phan Chau Ha – អ្នកជំនាញរូបភាពវិនិច្ឆ័យ វេជ្ជបណ្ឌិតឯកវេជ្ជបណ្ឌិត ឯកទេសទី II Nguyen Trong Anh– អនុប្រធានសមាគមវេជ្ជសាស្ត្រកីឡា នៃទីក្រុងហូជីមិញ ទីប្រឹក្សាខ្ពស់នៃមន្ទីរពេទ្យNam Sai Gon ដើម្បីគាំទ្រការព្យាបាលអ្នកជំងឺឲ្យបានអតិបរិមា។
វេជ្ជបណ្ឌិត Trong Anh បានបញ្ជាក់ថា ជាមួយនឹងសមត្ថភាពវិជ្ជាជីវៈរបស់ខ្លួន បន្ថែមជាមួយប្រព័ន្ធឧបករណ៍វេជ្ជសាស្ត្រដែលមានស្តង់ដារខ្ពស់ និងអាចឆ្លើយតបតាមតម្រូវការរបស់ការវះកាត់នៅមន្ទីរពេទ្យNam Sai Gon ការវះកាត់យកដុំសាច់នៅឆ្អឹងកែងជើងអ្នកជំងឺនេះ ត្រូវបានប្រព្រឹត្តទៅដោយរលូន។

វេជ្ជបណ្ឌិត និងអ្នកជំងឺ មុនពេលវះកាត់សំខាន់

បន្ទាប់ពីជាងមួយម៉ោងនៃការផ្តោតអារម្មណ៍យ៉ាងខ្ពស់ ក្រុមវះកាត់នៅមន្ទីរពេទ្យNam Sai Gon ដែលមានវេជ្ជបណ្ឌិត ឯកទេសទី II Nguyen Trong Anh ជាវេជ្ជបណ្ឌិតវះកាត់ចម្បង បានជោគជ័យយកដុំសាច់នៅឆ្អឹងកែងជើងរបស់អ្នកជំងឺចេញទាំងស្រុង ហើយបានផ្ញើគំរូជាលិកាទៅប្រទេសបារាំងសម្រាប់ធ្វើវិភាគវិទ្យាអង់សាត ដើម្បីបញ្ជាក់មូលហេតុនៃជំងឺ (ធានាថាការវិនិច្ឆ័យដំបូង និងលទ្ធផលវិភាគជាលិកាសមស្របគ្នា)។

ក្នុងការចែករំលែកអំពីករណីវះកាត់នេះ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឯកទេសទី II Nguyen Trong Anh បានបញ្ជាក់ថា៖ “នេះជាករណីជំងឺដែលកើតឡើងកម្រ មិនត្រឹមតែមាននៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមទេ ប៉ុន្តែនៅលើពិភពលោកផងដែរតិចណាស់។ ដូច្នេះ យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនយ៉ាងល្អប្រសើរមុនពេលវះកាត់ ដើម្បីធានាថាការវះកាត់នេះនឹងជោគជ័យ។ អ្នកជំងឺត្រូវបានថត MRI ដើម្បីស្ទង់មើល និងជ្រើសរើសផ្លូវវះកាត់ កំណត់ទំហំ និងទីតាំងនៃដុំសាច់ដែលចាប់យកផ្ទៃស្ទើរតែទាំងមូលនៃអង្កត់ផ្ចិតឆ្អឹងកែងជើង។ ក្រុមវះកាត់ត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នយ៉ាងម៉ឹងម៉ាត់ក្នុងការចូលដល់ដុំសាច់ ដោយមិនប៉ះពាល់ដល់សសៃឈាម សរសៃប្រសាទជិតខាង ហើយត្រូវធានាថាមិនបណ្ដាលឲ្យមានការស្លាប់ជាលិកាស្បែកនៅតំបន់វះកាត់។ ជាមួយនឹងដុំសាច់ធំនៅតំបន់ឆ្អឹងកែងជើងដូចនេះ យើងត្រូវមានផែនការបំពេញចន្លោះដុំសាច់ដែលយកចេញ ដើម្បីជៀសវាងការខ្វះស្ថិរភាពឆ្អឹងកែងជើងបន្ទាប់ពីយកដុំសាច់។ ក្រុមវះកាត់បានរៀបចំផែនការផ្សេងៗគ្នា ហើយក្នុងអំឡុងពេលធ្វើប្រតិបត្តិការ យើងបានបំពេញឆ្អឹងសិប្បនិម្មិតចំនួន 10 សង់ទីម៉ែត្រគូប ដែលជាជម្រើសល្អបំផុតសម្រាប់អ្នកជំងឺនេះ។”

ក្រុមវះកាត់បានផ្តោតអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការអនុវត្តន៍ការវះកាត់សម្រាប់អ្នកជំងឺ។

និយាយបន្ថែមអំពីការព្យាបាលបន្ទាប់ពីវះកាត់ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឯកទេសទី II Nguyen Trong Anh បានចែករំលែកថា៖ “អ្នកជំងឺនឹងបន្តត្រូវបានត្រួតពិនិត្យអំពីដំណើរការរលាកឆ្អឹង និងការស្តារសុខភាពនៅក្រោយវះកាត់។ ជាមួយនឹងការត្រួតពិនិត្យជាបន្តបន្ទាប់នៃកម្រិតកាល់ស្យូម និងផូស្វ័រ ដើម្បីកំណត់របបព្យាបាលឱ្យសមស្រប ក្នុងករណីដែលអ្នកជំងឺនៅតែមានការខ្វះផូស្វ័រនៅក្នុងឈាម បន្ទាប់ពីវះកាត់។”

ទោះបីជាជំងឺនេះជាជំងឺកម្រមានកើតឡើងក៏ដោយ ក៏មិនអាចបដិសេធបានថា អាចកើតឡើងនៅអ្នកជំងឺដែលមានការបាក់ឆ្អឹង ឬខ្សោយសាច់ដុំទូទាំងខ្លួនបានដែរ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើមានរោគសញ្ញាឈឺ ឬខ្សោយសាច់ដុំ ហើយព្យាបាលរយៈពេលយូរហើយមិនជាសះស្បើយ អ្នកជំងឺគួរតែទៅពិនិត្យជាមួយអ្នកឯកទេសជំនាញផ្នែកអ័រម៉ូន ដើម្បីស្វែងរកមូលហេតុនៃជំងឺ ហើយកំណត់វិធីព្យាបាលឱ្យសមស្រប។